Een oud fort, een vermiste jongen en achttien acteurs. Dat zijn dé ingrediënten voor Tracing Thomas: een cross-over tussen real life gaming en locatietheater.
Onder leiding van een groep acteurs moeten deelnemers in 2,5 uur uitvinden wát er met Thomas is gebeurd.
Labyrint
Na een geschiedenisexcursie naar Fort 1881 –– een oud fort in Hoek van Holland,
gebouwd om de ingang van de Nieuwe Waterweg en de haven van Rotterdam te
verdedigen vanwege oorlogsdreigingen – verdwijnt Thomas op mysterieuze wijze.
Heel het fort wordt uitgekamd, maar van Thomas geen enkel spoor. De politie
staat voor een raadsel en Thomas’ ouders en enkele klasgenoten zijn radeloos.
De politie heeft meer mankracht nodig en vraagt de deelnemers om als burgerpolitie op onderzoek te gaan in een ondergrondse wereld vol donkere en benauwende gangen, een labyrint van geheimzinnige kamers. Vinden ze Thomas ooit nog levend terug?
Chaotisch verloop
Vooral de eerste minuten zijn cruciaal in het spel, vertelt één van de rechercheurs. De start verloopt daarentegen erg chaotisch. Te veel deelnemers staan op een te kleine plek in het fort en proberen één van de acteurs te verstaan, maar door de akoestiek moet het verhaal te vaak verteld worden. De uitleg duurt voor het gevoel ook veel te lang en de burgerpolitieleider – ook één van de acteurs – die elk groepje krijgt toegewezen, komt erg nerveus over.
Ook is er op het begin van het een spel een groepsoverleg ingelast, waarin ieder groepje – bestaande uit zo’n twintig man, onderverdeeld in duo’s of drietallen – hun bevindingen delen met de toegewezen rechercheur. Na een half uur rondgelopen te hebben op het fort en met een aantal acteurs gesproken te hebben, moet er teruggekeerd worden naar het hoofdkwartier. Helaas duren deze overleggen ook erg lang en loopt het wederom chaotisch. Zeiden de rechercheurs niet dat tijd cruciaal is?
Onbeantwoorde vragen
Je wil namelijk op zoek naar aanwijzingen. Waar is Thomas gebleven? Wat is er met hem gebeurd? Gewapend met een zaklamp en een multomap met foto’s van de personages, ga je in gesprek met mogelijke verdachten, om tot een antwoord komen. Soms vang je ook een gesprek tussen personages op, hoewel dit geïmproviseerd en niet altijd even goed geacteerd overkomt. Dat laatste is sterk het geval bij de – wat absurdistische – eindscène, die ook erg chaotisch verloopt en van de hak op de tak lijkt te springen. Daarnaast lijken sommige vragen die ontstaan tijdens het spel na de eindscène nog steeds onbeantwoord en blijven bepaalde verhaallijnen vaag. Iets waar producenten Danny van Zuijlen en Marijke van der Molen en acteurregisseurs Helmert Woudenberg en Vera Boot nog even naar moeten kijken.
Sturende aanwijzingen
Wat wel enorm goed is uitgedacht, is dat je langzaamaan achter aanwijzingen
komt, waardoor het spel aanvoelt als een race tegen de klok om Thomas zo snel
mogelijk terug te vinden. De puzzelstukjes vormen beetje bij beetje het
antwoord en helpen je verder in je zoektocht. Toch heerst het idee heerst dat je
er door bepaalde hints al vrij snel achter had kunnen komen wat er met Thomas
is gebeurd en waar hij zich bevindt. Daarnaast sturen de acteurs ook erg veel.
Zo liepen we achter een acteur aan die aan twee andere deelnemers vroeg of ze
al in een bepaalde ruimte hadden gekeken, waar we uiteindelijk een groot deel
van het antwoord vonden. Kwestie van erachteraan lopen en de aanwijzingen
noteren.
De aanwijzingen liggen alleen niet voor het oprapen: overal in het fort liggen
verborgen hints, die je verder helpen in je zoektocht. Wel is het af en toe
veel lezen en als burgerpolitie krijg je nét te weinig papier mee om goede
aantekeningen te maken. Ook zijn er bepaalde ruimtes in het fort die open zijn,
maar niet onderdeel zijn van het spel. Zo kwamen we in een ruimte met alle
lichtschakelaars terecht – die, wat we later te horen kregen, niet afgesloten
mág worden – en stonden we in een ruimte met twee ‘voorwerpen’, die bij het
fort bleken te horen en niet bij het spel. Dat had iets beter aangegeven mogen
worden.
Real life escape gaming
De makers noemen het spel zelf ‘de grootste immersive
theatre productie in Nederland’ en ‘een unieke immersieve ervaring’, maar dit
is niet helemaal waar. Het fenomeen real
life escape gaming is namelijk al langer bekend in Nederland. Zo
organiseert Real
Life Gaming al enige tijd Prison Escape. Voorheen in de Noordsingel
gevangenis in Rotterdam, maar sinds 2017 in de Koepelgevangenis in Breda. Net
als Tracing Thomas óók op een unieke
erfgoedlocatie.
Het grote verschil met Tracing Thomas is daarentegen dat er bij Prison Escape tachtig acteurs betrokken zijn en er vijftien verhaallijnen – en mogelijkheden om te ontsnappen – zijn. Deze verhaallijnen staan niet altijd in verbinding met elkaar en vormen soms een losstaand geheel ten opzichte van een andere verhaallijn. In de real life escape game in Hoek van Holland is iedere verhaallijn verbonden met een ander en nodig in het oplossen van de verdwijning. Dat maakt Tracing Thomas dan weer uniek.