“Welkom bij Lazarus; het laatste werk van David Bowie. Gelieve uw telefoon volledig uit te schakelen”. Hét laatste werk van Bowie: de verwachtingen zijn hoog gespannen. Dit moet dan toch goed zijn? En snap ik het wel? Want Ivo van Hove regisseert nou niet het meest toegankelijke theater wat er is. Maar ja, het is een musical dus het zal wel goed komen? En ja hoor: een kleine twee uur later volgt er een oorverdovend applaus. Lazarus stelt zeker niet teleur, maar weet ook absoluut te verwarren.
In de voorstelling kijk je mee in het leven van Bowies alter ego Thomas Newton (Dragan Bakema): iemand van een andere planeet, gevangen op aarde en verslaafd van gin en pennywafels. Vraag tien bezoekers hoe het plot zich verder ontwikkelt en je krijgt tien verschillende verhalen te horen. Maar grote kans dat de worden ‘bizar’, ‘heftig’, ‘ontroerend’ en ‘waanzinnig’ gebruikt worden in hun beschrijvingen. Regisseur Ivo Van Hove laat het publiek regelmatig in het ongewisse in het door hem zo nauwkeurig uitgezette verhaal. Sommige stukken in de voorstelling lijken pure waanzin zonder logica, maar wel waanzin in zijn mooiste vorm: grappig, ontroerend of enkel en alleen verwarrend. Toch blijft de rode draad in de voorstelling niet moeilijk te volgen. Als bezoeker laat je ook snel de drang om alles te willen snappen los en laat je je meevoeren in deze prachtige waanzin.
Dragan Bakema heeft de uitdaging het alter ego van Bowie tot leven te brengen. In zijn spel weet hij de waanzin en wanhoop van zijn karakter sterk neer te zetten. Misschien komt het door de premièrestress, maar vocaal lijkt deze rol nogal een uitdaging voor Bakema. Er worden wat noten gemist en de muziekliefhebber in de zaal kan zich hier best aan storen. Vocaal evenaart Bakema de poplegende duidelijk niet. De mensen rondom Bakema blijken een beter totaalpakket te bezitten. Noortje Herlaar vertolkt de rol van Elly, de persoonlijk verzorgster van Thomas Newton. Al snel blijkt dat haar personage net zo goed zelf wat zorg kan gebruiken en de waanzin in haar karakter bouwt Herlaar prachtig op. Het is een verademing Herlaar eindelijk weer in een musical te horen zingen en zien spelen. Hopelijk zien we haar weer vaker (zingend) op een podium staan. Juliana Zijlstra steelt de show als Gily. Gily verschijnt in het hoofd van Thomas Newton als een soort engel zonder duidelijke missie en rol, maar ze is er om hem te helpen. Maar wat zijn de wensen van Thomas eigenlijk? Zijlstra pakt vooral vocaal uit om haar karakter invulling te geven. Toevalligerwijs lijkt het bijna of Zijlstra de mooiste songs te pakken heeft en het prachtige Life on Mars? is het muzikale hoogtepunt uit de voorstelling. Het moet raar lopen als we niets meer van Zijlstra horen na Lazarus. Tenslotte moet absoluut Pieter Embrechts genoemd worden in de rol als Valentine: een duistere engel die voor een hoop onrust zorgt. Embrechts schudt de boel enorm op met zijn personage en zorgt voor de spanning in Lazarus. Dit weet hij met perfect uitgebalanceerde precisie te doseren.
Lazarus is een mooi eerbetoon aan David Bowie. Al is het duidelijk dat de hoofdrolspeler een pittige taak heeft aan de zangpartijen, de mensen om hem heen maken zijn missers ruim goed. Lazarus is als musical een vreemde eend in de bijt, zeker voor de liefhebbers van de Disney of jukebox musicals. Maar laat je er niet door afschrikken: er zit voor ieder genoeg moois in Lazarus.