We Will Rock You weet alleen vocaal indruk te maken

Popster Anastacia in We Will Rock You was wel het meest opvallende castingnieuws van het afgelopen seizoen. Opvallend was ook wel om deze musical terug naar Nederland te brengen. De musical was in 2010 voor het laatst te zien in het Beatrix Theater in Utrecht. De herwerkte, volledig Engelstalige, versie van de rock musical met de muziek van Queen ging afgelopen vrijdag in concerthal AFAS live in première.

We leven een paar honderd jaar in de toekomt waar de door-mensen-gemaakte muziek en instrumenten verboden zijn. Digitaal geprogrammeerde muziek is het enige wat men tolereert. De Killer Queen (Anastacia) en haar trouwe assistent Khashoggi (Stanley Burleson) zien er op toe dat iedereen zich aan de regels houdt; maar krijgen te maken met rebelse jongeren die pas stoppen als rockmuziek weer zegeviert. Het verhaal (geschreven door Ben Elton) van We Will Rock You is en blijft flinterdun. Onlogische plotwendingen schieten je om de oren, personage maken rare keuzes en de factor ‘geluk’ speelt wel een erg grote rol wanneer de belangrijke personages in de problemen komen. Toch kan het werken, dat bewezen de oorspronkelijke vertoningen van We Will Rock You al eerder in Londen en Utrecht. Een opvoering met sterke castleden die de vele  grappen kunnen laten landen én vocaal knallen met de geweldige muziek van Queen kan er voor zorgen dat je een prima avond hebt. Helaas is dat in deze versie niet gelukt.

Het lijkt alsof de acteurs voor deze versie enkel op hun vocale kwaliteiten zijn gecast; daar is dan ook niks op aan te merken. Vocaal knalt de cast van het podium en met de geweldige band blijft de muziek de ware hoofdrol van We Will Rock You. Meer problemen zijn er als het gaat om de acteerkwaliteiten. Hoofdrolspelers Giorgio Adamo (Galileo) en Arianna Galletti (Scaramouche) doen vocaal de muziek eer aan, maar weten de dunne verhaallijn echt plat te slaan. Elke grap slaat dood en hun personages worden zo uitvergroot dat er niks meer van overblijft. Wat zeker niet helpt is dat beiden een zwaar Italiaans accent hebben waardoor hun dialogen eindigen in noodzakelijk op te lepelen teksten die vaak niet goed te verstaan zijn. Natuurlijk kan je niet alleen de acteurs zoiets verwijten. Duidelijk is dat regisseur Massimo Romeo Piparo het meer zijn taak zag een concert dan een musical te regisseren. Het acteerwerk lijkt dan ook weinig aandacht te hebben gekregen. Een verademing zijn Ian Carlyle (Brit) en Lilly-Jane Young (Oz) wat als duo laat zien dat je met sterk acteerwerk heus nog wel wat kan maken van je personage. Helaas zijn het maar bijrollen maar ze zorgen voor wat welkome afwisseling.

Aan popster Anastacia de taak het personage van Killer Queen vorm te geven. Haar nóg dikker aanzetten dan dat we in eerdere producties hebben gezien is misschien wat overdreven, maar het is het minste wat ze kan doen om er toch nog wat van te maken. Als je het verhaal loslaat is Anastacia absoluut iemand die op haar plek is. Ze heeft als één van de weinigen een echt mooi kostuum en knalt vocaal van het podium. Een grote actrice is ze niet; maar niemand die daar nog wakker van ligt.

Een concert reeks langs de Nederlandse theaters met de muziek van Queen uitgevoerd door de band en cast van We Will Rock You zou een mooi concept zijn om de muziek eer aan te doen. Helaas moeten we ons nu door pijnlijke, absurde en totaal platgeslagen dialogen heenworstelen. Zonde van ieders energie; maar vocaal blijft het genieten. Het blijft fijn dat TEC Entertainment nieuwe bewerkingen en titels naar Nederland brengt; maar dit was een minder geslaagd experiment.